به گزارش آهن‌نیوز؛ یادداشتی از بهرام شکوری، رئیس انجمن مس ایران؛ پای پیمان سپاری ارزی بر گلوی صادرات
پیمان سپاری ارزی برای تمام بخشهای بازرگانی مشکل ایجاد کرده است. دولت اعلام میکند با این کار ارز وارد کشور می‌شود. آمدن ارز به داخل کشور طبیعی است و الزام نیست دستوری در این زمینه داده شود. تولیدکنندهایی که صادرات دارند، اگر پول صادرات را وارد کشور نکنند آنگاه نمی‌تواند هزینه‌های خود مانند حقوق پرسنل، هزینه نگهداری و تعمیر تجهیزات یا به روز کردن آنها، مواد اولیه و سایر هزینه‌های تولید را پرداخت کنند.
زمانی که چرخ تولید فعال اقتصادی در حال چرخش است و اشتغالش حفظ شده، یعنی صادرات صورت گرفته و ارز وارد کشور شده است. اما باید توجه داشت با مشکلاتی که تحریمها به وجود آورده، انتقال پول مستلزم هزینه است این در حالیست که در دنیا رابطه‌های مالی و ارتباطات بانکی برقرار است و معامالت از طریق ال سی صورت می‌گیرد. در نتیجه معاملات مطمئن‌تر است و انتقال پول هزینه ً ای ندارد. بنابراین باید توجه داشت که ارز حتما به کشور باز می‌گردد اما باید دید صادر کنندگان با چه نرخی این پول را به دولت تحویل می‌دهند.
سال گذشته، بانک مرکزی طبق روال هر روزه خود بخشنامه‌ای صادر کرد که صادرکنندگان باید ۱۰۰ درصد ارز خود را به دولت بدهند و نرخ آن نیز باید ۴۰ هزار تومان باشد. چرا باید صادرکنندگان ملزم به انجام چنین کاری شوند؟ وقتی نرخ ارز بازار اختلاف زیادی با نرخ اعلامی دولت دارد، چرا یک تولیدکننده که با زحمت تولید میکند و مازاد خود را صادر کرده است، باید ارز خود را ۴۰ هزار تومان بفروشد و از آن طرف در صف منتظر بماند تا بتواند ارز دولتی بگیرد و ماشین آلات و تجهیزات خود را وارد کند؟
گاهی ارز از طرف دولت تامین نمی‌شود و گاهی زمان تامین آن آنقدر طولانی است که برای فعال اقتصادی صرفه اقتصادی ندارد. معضل بزرگ اینجاست و چند نرخی بودن ارز مشکل ایجاد میکند. صفی که برای گرفتن ارز دولتی ایجاد می‌شود به خاطر رانتی است که این ارز ایجاد میکند.
اگر قیمت ارز دولتی با بازار آزاد یکسان شده و به نرخ واقعی نزدیک شود، فردی از دولت ارز خواهد گرفت که به آن نیاز دارد تا محصول را وارد کشور کند. دولت با این کار باعث شده صادرات کاهش پیدا کرده و واردات بیشتر شده و کسری تجاری ایجاد شود. فی‌النفسه کاهش ارزش پول ملی چیز خوبی نیست و نشان می‌دهد کشور شرایط خوبی ندارد ولی این موضوع یکی از ابزارهای توسعه صادرات است. در بعضی موارد کشورهای دنیا مانند چین و ژاپن، خودشان ارزش پول را کاهش می‌دهند تا صادراتشان توسعه پیدا کند و مازاد تجاری پیدا کنند. در کشور به لحاظ اقتصادی اتفاقی افتاده که ارزش پول کاهش پیدا کرده است، حداقل کشور از این کاهش ارزش پول استفاده کند و صادرات افزایش پیدا کند. چرا باید ارزش پول کشور را به صورت دستی افزایش داد که واردات بیشتر شود؟
ارزش پول ملی کدام کشور کاهش پیدا میکند و این کشور دچار کسری تجاری می‌شود؟ باید کشور مازاد تجاری پیدا کند. این مسئله در کشور وجود دارد و همه دنبال راهکار می‌گردند تا دولت را متقاعد کنند مسیری که در حال طی کردن آن است، اشتباه است. دولت‌های قبلی نیز این مسیر را طی کردند و شکست خوردند. از تاریخ باید درس آموخت و مسیر را عوض کرد.
منبع: جهان اقتصاد
انتهای پیام/ م
نظر شما