به گزارش خبرنگار آهن‌نیوز؛ صنعت فولاد هند حدود ۲ درصد از تولید ناخالص داخلی (GDP) این کشور را تشکیل می‌دهد و برای پیشرفت این کشور یک عنصر حیاتی است. در سال مالی ۲۰۲۳، تولید فولاد نهایی در هند ۱۲۲.۳ میلیون تن بود که نسبت به سال قبل حدود ۷.۶ درصد افزایش داشت.
بخش فولاد هند حدود ۱۲ درصد از انتشار دی اکسید کربن (CO۲) هند را با شدت انتشار ۲.۵۵ تن CO۲/تن فولاد خام (tCO۲/tcs) در مقایسه با شدت انتشار جهانی ۱.۸۵ tCO۲/tcs به خود اختصاص می‌دهد. بنابراین، صنعت فولاد این کشور مسئول حدود ۲۴۰ میلیون تن انتشار CO۲ در سال است و انتظار می‌رود با توجه به اهداف توسعه زیرساختی دولت هند، این میزان تا سال ۲۰۳۰ با نرخ تصاعدی دو برابر شود.
مسیرهای فناوری متعددی موجود مانند هیدروژن سبز، انرژی‌های تجدیدپذیر، جذب کربن، می‌تواند به انتقال از روش‌های سنتی به فناوری با شدت انتشار کم کمک کند. میان این فناوری‌ها، مسیر مبتنی بر هیدروژن سبز تمیزترین روش تولید فولاد است. با این حال، هیدروژن سبز گران است و سرمایه‌گذاری در این فناوری می‌تواند فولادسازان را به دلیل فروش محصولات غیررقابتی کند. دولت هند اقداماتی را برای کربن‌زدایی بخش فولاد انجام داده است، از جمله سیاست بازیافت ضایعات فولادی از سال ۲۰۱۹ و اعلام ۱۳ کارگروه توسط وزارت فولاد برای تهیه نقشه راه فولاد سبز.
اما مهمترین ابتکار، ماموریت ملی هیدروژن سبز (NGHM) است که بر اساس آن ۳۰ درصد از بودجه پروژه آزمایشی، یعنی ۱۴.۶۶ میلیارد روپیه (۱۷۷ میلیون دلار) به وزارت فولاد برای ترویج استفاده از هیدروژن سبز در فولادسازی اختصاص داده شده است.
در این راستا، شرکت انرژی خورشیدی هند (SECI) دو مناقصه را برای برنامه انتقال هیدروژن سبز (SIGHT) در ژوئیه ۲۰۲۳ اعلام کرد. اولین مناقصه ۱.۵ گیگاوات (GW) برای افزایش تولید محلی در فضای الکترولیزر و تحقیق و توسعه در فناوری مورد نظر و مناقصه دوم برای تولید ۴۵۰ هزار تن هیدروژن سبز در سال از طریق فناوری-آگنوستیک و زیست توده است. مناقصه‌ها با هدف کاهش قیمت هیدروژن سبز انجام شد.
برای اینکه فولادسازان هندی از تولید فولاد مبتنی بر زغال سنگ به تولید فولاد مبتنی بر هیدروژن روی بیاورند، باید هزینه هیدروژن سبز کاهش و برای انتشار کربن مالیات قیمتی وجود داشته باشد.
طبق برآوردهای صنعت، برای اینکه فناوری هیدروژن برای توسعه قابل دوام باشد، قیمت مورد نیاز باید حدود ۱-۲ دلار آمریکا به ازای هر کیلوگرم باشد و مالیات کربن حداقل ۵۰ دلار آمریکا به ازای هر تن آلاینده باید در فولاد تولید شده از طریق روش‌های سنتی اعمال شود. این امر می‌تواند فولاد سبز را رقابتی و تغییر ۱۵۰ میلیون تنی از تولید فولاد مبتنی بر زغال سنگ به فولاد هیدروژنی را تسریع کند.
برآوردها از مسیر کربن زدایی بخش فولاد هند تا سال ۲۰۷۰
• تا سال ۲۰۳۰: این بخش احتمالاً شاهد کاهش سهم فناوری‌های مبتنی بر زغال سنگ، یعنی مسیر BF/BOF و EAF/Electric Induction Furnace مبتنی بر زغال سنگ از ۹۲ درصد در سال ۲۰۲۱ به ۷۰ درصد تا سال ۲۰۳۰ خواهد بود. این انتقال با جایگزینی فناوری‌های EAF مبتنی بر زغال سنگ با هیدروژن سبز امکان‌پذیر است. چندین پروژه آزمایشی برای پروژه‌های هیدروژن سبز در سال ۲۰۲۰ در هند آغاز شد. تا سال ۲۰۳۰، احتمالاً تولید هیدروژن سبز در مقیاس تجاری در هند آغاز خواهد شد.
• ۲۰۳۰ تا ۲۰۵۰: در این دوره، پروژه‌های هیدروژن سبز به دلیل تقاضای بالا در مقیاس وسیع در سراسر هند ایجاد خواهند شد. این موضوع، احتمالاً مسیرهای مبتنی بر زغال سنگ مانند BF/BOF و DRI-EAF را با سرعت بیشتری حذف می‌کند. براساس برآوردها؛ صنعت فولاد حدود ۲۵ تا ۳۰ درصد نیاز هیدروژن خاکستری خود را با هیدروژن سبز جایگزین می‌کند. این میزان تا سال ۲۰۵۰ به ۸۰ درصد افزایش خواهد یافت.
• از سال ۲۰۵۰-۲۰۷۰: در این مدت، پروژه‌های بزرگی با استفاده از مسیر مبتنی بر هیدروژن سبز در سراسر هند در دسترس خواهند بود و هزینه هیدروژن سبز به دلیل بازار بسیار رقابتی به میزان قابل توجهی کاهش می‌یابد. بنابراین، مسیر مبتنی بر هیدروژن سبز احتمالاً جایگزین فناوری متعارف مبتنی بر زغال سنگ و گاز طبیعی خواهد شد.
همانطور که فناوری‌های کم انتشار مانند هیدروژن سبز از نظر اقتصادی امکان‌پذیر می‌شوند، بودجه برای حمایت از شرکت‌های کوچک و متوسط (MSME) نیز وارد این بخش خواهد شد. این بودجه به صورت وام، اوراق قرضه یا طرح‌هایی خواهد بود که برای بخش فولاد ایجاد شده‌اند. چنین ابزارهایی شامل اوراق قرضه، وام‌های مرتبط و مکانیسم‌های مالی ترکیبی است.
نیاز به حمایت دولتی
توسعه در هر بخشی فرصت‌ها و چالش‌هایی را در عین حال به همراه دارد و در مورد بخش فولاد نیز چنین است. بخش فولاد مجموعه‌ای از چالش‌های خاص خود را در زمینه فنی و تجاری دارد. برای مقابله با این چالش‌ها، سیاست گذاران باید به گام‌های نوآورانه‌ای فکر کنند که به کربن زدایی بخش فولاد کمک می‌کند.
کارشناسان، برخی از اقدامات سیاستی را شناسایی کرده‌اند که می‌تواند کربن زدایی بخش فولاد هند را تسریع بخشد. یکی از سیاست‌های کلیدی که دولت باید اتخاذ کند، تعریف فولاد سبز است. در حال حاضر، هیچ تعریف قانونی برای فولاد سبز در هند وجود ندارد، و بدون آن، مسیر فناوری که صنعت باید دنبال کند نامشخص است. از همین روی، کارشناسان توصیه می‌کنند ابتدا دولت فولاد سبز را فولادی تعریف کند که از سوخت‌های فسیلی در فرآیند تولید استفاده نمی‌کند. تمام فناوری‌های دیگری که انتشار گازهای گلخانه‌ای را کاهش می‌دهند باید فولاد کم کربن نامیده شوند.
البته دولت نیاز به طبقه‌بندی روشن برای فولاد سبز را تشخیص داده و یک کارگروه برای توسعه طبقه‌بندی، تعاریف، معیارها، محدوده‌بندی و گواهی‌های مربوط به آن تشکیل داده است.
فولاد همچنان یک محصول با مشخصات کالایی است و هزینه بالای فولاد سبز نشان می‌دهد که در غیاب اقدامات سیاسی، تقاضای کافی برای آن وجود نخواهد داشت. بنابراین، دولت مقداری از فولاد سبز را در خرید بخش دولتی الزامی کند. همچنین می‌تواند این دستور را به مصرف کنندگان خصوصی نیز گسترش دهد.
در عین حال، سیاست‌ها باید به جریمه تدریجی فولاد تولید شده از فناوری‌های سنتی با آلایندگی بالا نیز توجه کنند. این به پر کردن شکاف بین قیمت فولاد سبز و فولاد تولید شده سنتی کمک می‌کند.
در نهایت، برای اطمینان از سرمایه‌گذاری پایدار در تولید هیدروژن سبز که می‌تواند هزینه آن را کاهش دهد، دولت می‌تواند به معرفی مکانیسم تعهد خرید هیدروژن سبز برای بخش فولاد نگاه ویژه کند. این موضوع تضمین می‌کند که تقاضا برای هیدروژن سبز وجود داشته و فولادسازان در فناوری‌های مبتنی بر هیدروژن سبز سرمایه گذاری کنند. به طور مشابه، پایبندی دقیق به تعهدات خرید انرژی‌های تجدیدپذیر نیز می‌تواند به استفاده بیشتر از انرژی پاک در بخش فولاد کمک کند. بنابراین، با اتخاذ سیاست‌های درست، هند می‌تواند تا سال ۲۰۷۰ با موفقیت بخش فولاد خود را کربن‌زدایی کند.
انتهای پیام/
نظر شما